SPANJE ... overnachten in een piepklein dorpje ...

Na een fantastische fietstocht vanuit Antequera dwars door het heuvelachtige binnenland langs El Choro en door de ongerepte natuur wou ik overnachten in El Burgo, een klein dorpje onderweg.  Als er al een hotel was natuurlijk, anders was het nog even doorfietsen naar het volgende plaatsje.  Toen ik in het dorpje aankwam leek het nog kleiner te zijn dan mijn wegenkaart liet vermoeden.  Alles leek me zo rustig in dit dorp, maar toch, toen ik de hoofdstraat doorfietste zag ik een paar winkels en zelfs een bar-restaurant-hotel.

Ik had niet te kiezen, dit was het enige, dus zou ik hier overnachten als ze nog een kamertje vrij hadden.  Het duurde wel even alvorens iemand kwam, het was de gepensioneerde vader dacht ik.  Overnachten was geen probleem en mijn fiets mocht in hun garage staan.  Het restaurant had geen sluitingsdag, dus voor mijn avondmaal kon ik hier ook wel terecht (een andere keuze was er trouwens toch niet).  Naar Spaanse gewoonte had het geen zin om vroeg te komen, want de keuken opende pas om 21 uur.  Ideaal om nog een paar uur te gaan wandelen tussen de olijfbomen, sinaasappel- en citroenplantages, de vijgen- en amandelbomen en verder in de heuvels tussen de geitenboeren.

Toen ik dan om 21u30 in het restaurant binnenkwam was alles nog heel rustig, niemand behalve ik alleen (logisch misschien in zo’n klein dorpje, midden in de week).  De bejaarde man was er terug, nu samen met zijn al even bejaarde vrouw, blijkbaar toch de uitbaters van de zaak.  De patron wees me een mooi plekje aan voor het avondmaal en hij bracht me de kaart.  Ik heb deze niet nodig zei ik, om het deze mensen gemakkelijk te maken vroeg ik hen een typisch menu van de streek of van het huis klaar te maken.  Maar wel compleet, met voor-, hoofd- en nagerecht, want na zo’n rit kan ik dit wel verteren.

En wat drink je daarbij vroeg de man, heb je sangria vroeg ik om in de lokale sfeer te blijven.  Dat was op zich geen probleem, maar ik kon hem alleen  per liter verkrijgen.  Dorst had ik wel na deze warme fiets- en wandeldag, dus een liter gaat er wel gemakkelijk in.  De man keek verbaasd als ik het bestelde, hij ging het met grote gebaren in de keuken gaan uitleggen.  Ik zag de vrouw hierna onmiddellijk starten met het maken van mijn sangria: sinaasappelen schillen, een fles wijn openen en verder volgens hun tradities afwerken.  Na een kwartiertje kreeg ik een fantastische kom op tafel, met een pollepel en een glas, maar ik zag dat het wel meer dan een liter was, blijkbaar sloeg een liter enkel op de wijn die ze erin doen, dus ik kreeg hier twee liter sangria.

Mijn voorgerecht was simpel maar wel groot en lekker, een bord ‘Chacuteria Sierra Nieves’ (met hun serrano ham, chorizo en andere worst, en nog een paar zwarte sneden koude bloedworst met look).  Het hoofdgerecht was dan echt wel de  specialiteit van de streek: gegrilde geitenbout.   Als nagerecht kreeg ik dan het beste dat de Spaanse keuken hier te bieden heeft: crème brulée.

Bij het afruimen was het bejaarde koppel net zo tevreden als ikzelf, en ze keken verwonderd dat mijn kom sangria ook leeg was.  Nog een café solo, samen met hen aan tafel, want andere klanten waren er toch niet bijgekomen vandaag.

De Vliegher Guido

Een verrassende ervaring ... een blijvende herinnering.

Eenvoudig ...