CHILI ... fietsen door Atacama woestijn ...

Na mijn vochtige fietskilometers door het centrale deel van Chili, waar ik door een gebied fietste met 250 regendagen per jaar, had ik gepland om me op het einde van deze fietsreis verder even te laten drogen in het noorden van het land en als laatste deel door de Atacama woestijn te fietsen.  De start lag in Calama, een stad aan de rand van de woestijn op bijna 1800 meter boven de zeespiegel, om in de namiddag een oase op 2300 meter te bereiken.  Honderd kilometer woestijn ligt er tussen  beide plaatsen en ook nog een bergkam van 3000 meter, de droogste streek ter wereld, waar er in bepaalde delen nog nooit een druppel regen viel.  Mijn fietstocht ging via ‘Valle de la Muerte’ (what’s in a name!) naar San Pedro, verder door ‘Valle de la Luna’ en naar enkele oases in de buurt.

Ondertussen had ik al een paar binnenbanden versleten en moest hier in Calama nog maar ééntje vervangen.  Gelukkig was daar een vrij grote fietsenhandel, maar spijtig genoeg hadden ze geen enkele deftige binnenband die op mijn fiets paste.  Tot ze plots wel de juiste maat gevonden hadden, maar ik keek wel verrast, het was een dunne raceband.  Er was geen andere keuze en heb er dan uit voorzorg twee gekocht, de binnenband van het voorwiel achteraan gestoken en een racebandje vooraan.

’s Morgens net na zonsopgang ben ik dan aan dit avontuur begonnen bij een prima fietsweertje en een temperatuur van 19°C.  Gezien in de verschillende oases nogal wat fruit en groenten gekweekt worden, is er dan ook een mooi verharde weg er naartoe voor het transport van deze goederen.  Het wordt een fantastische rit, met slechts heel sporadisch een voertuig langs de weg, huizen, gebouwen en mensen zijn er al helemaal niet.  Uren fiets ik hier in een prachtig landschap, met nog steeds in het achterhoofd dat ik vooraan op een heel gevoelig binnenbandje rijd.  Ieder putje in het wegdek ontwijk ik wel, een steen daar rijd ik rond.

Als ik rond de middag San Pedro bereik, is de temperatuur al opgelopen tot 32°C, net op tijd, want in de namiddag klimt de temperatuur snel omhoog.  Na nog wat rond te fietsen in het stadje heb ik al vlug een hotelletje gevonden, eerst nog een frisse douche alvorens mijn dorst te gaan lessen in een woestijnbar.  Hier zijn de wegen niet meer verhard, en ook deze niet naar de volgende dorpjes waar ik een paar dagen later naartoe fiets.  
Bijna niet te geloven, ik heb met dat racebandje nog 241 km door de woestijn gefietst (de helft langs verharde wegen weliswaar), maar zelfs geen enkele lekke band meer en dus mijn reserveband niet nodig gehad.

De Vliegher Guido

Een verrassende ervaring ... een blijvende herinnering.

Zoeken, vinden ...