ITALIË ... avondmaal in muzikaal restaurantje ...

Eén van die mooie dagen, vrij lastig parcours, fantastische vergezichten, natuur rondom rond, en bijna geen mensen te zien.
Dan moet je naar het einde van de rit af en toe recht op de trappers staan om nog die laatste helling over te geraken.  Bijna uitgeput, alhoewel ik me nooit forceer, hierdoor kan ik nog enkele uren uitgeput verder fietsen.

Dan hoop ik natuurlijk wel, om bij aankomst in het dorp of stadje, vlug een gepast hotelletje te vinden: dat is klein en eenvoudig, liefst uitgebaat door een plaatselijk koppel, zonder luxe, maar met een streekeigen karakter.
Na een zalige douche, ook al is er soms geen warm water voorzien, heb ik dan alle zin om te genieten van een streekgebonden avondmaal.  En dat mag best wel heel uitgebreid zijn na al de inspanningen van de dag.

In dit stadje liep alles van een leien dakje, ik had al vlug een klein hotelletje gevonden in een achterafstraatje, en voor het avondmaal kon ik niet beter kiezen dan ook hier te blijven.  Ik was hun enige gast die er overnachtte.
De vrouw bediende het restaurant, de man was de kok, en toen de laatste gasten naar huis vertrokken waren, hadden ze alle tijd om samen met mij nog een "Grappa di Fornello" te drinken.

Meer nog, de klep van de piano werd geopend en hij begon een deuntje te spelen.  Bij zijn tweede nummer begon hij zowaar nog te zingen, wat een stem met een zuiver Italiaans timbre.  Na de maaltijd werd ik dus ook nog eens met een uitgebreid muzikaal dessert beloond. 
Het werd een lange nacht, en de mooi gevormde glazen werden regelmatig met hun beste grappa bijgevuld.

Dat is dan voor mij gewoon een hoogtepunt in mijn reiservaringen.  Het staat nergens in een toeristische folder beschreven, je kan dit zelfs helemaal niet inplannen.  Ik zoek het wel, maar toch weet je nooit vooraf, dit overkomt je gewoon.

De Vliegher Guido

Een verrassende ervaring ... een blijvende herinnering.

Lekker eten ...