INDIA ... Indiër haalt mijn fiets in luchthaven ...

Een reis begint niet altijd zoals gepland, want toen ik in de luchthaven van Delhi mijn fiets wou afhalen, stelde men vast dat die nog in London stond.

Ik kreeg een formulier om in te vullen, men vroeg me het adres van mijn hotel, maar dat had ik niet, mijn plan was ongeveer 80 km te fietsen naar Jhunhjunu, en een hotel boek ik nooit vooraf.  Op het formulier stonden de contactgegevens om alles te regelen van zodra mijn fiets daar zou zijn.

Ik had geen zin om daar een dag te verliezen in de luchthaven, en heb dan het geplande traject met openbaar vervoer afgelegd.  De lokale bus is een verhaal apart, na een half uurtje rijden is er een eerste stop, blijkbaar is het tea time “chai” voor iedereen (lekker suikerzoet, maar ook licht pikant met hun spices).

Nog een half uurtje later wordt verondersteld dat iedereen honger heeft, algemene stop aan kraampjes met pakora, dit zijn verschillende soorten gefrituurde groenten in een deegjasje, opgediend in de lokale puntzak (is hier een halve pagina krantenpapier).

In Jhunjhunu na tevergeefs geprobeerd om contact te krijgen met de dienst bagage in Delhi Airport, heb ik de volgende dag mijn reis opnieuw met de bus verder gezet tot in Jaipur.  Dit is een grotere stad, en hier was een kantoor van British Airways.  Toen het hen ook niet lukte om telefonisch contact te krijgen, hebben ze een e-mail gestuurd en kon ik de volgende morgen een antwoord verwachten.

Fiets aangekomen, maar … ik was al te ver weg om de fiets nog naar mijn hotel te brengen.

Die dag heb ik met een lokale gids per tuc-tuc de stad verkend, mijn probleem besproken, en overeengekomen dat hij mijn fiets zou afhalen (voldoende gedocumenteerd met mijn bagageformulier, kopie van mijn paspoort en verklaring dat ik toestemming gaf om de fiets in mijn naam af te halen).

Ondertussen had ik gepland om met de trein via Jodhpur naar Jaisalmer te gaan, 7 dagen later kwam ik terug in Jaipur.

Mijn gids had ondertussen aangeboden om dan bij hem thuis te overnachten als ik mijn fiets kwam afhalen.

Een mooi huis, bewoond door de ganse familie (3 generaties, oudste 71 jaar, jongste 3 maanden) maar zoals bij veel Indische families bijna geen meubelen in huis.  Toch mocht ik er blijven eten, een tapijtje op de grond, alle gerechten werden op de vloer voor ons geplaatst (dat was enkel mijn gastheer en ikzelf als gast).  Alles proeven en eten wat we konden was de opdracht, van zodra wij hiermee klaar waren, mochten alle andere huisgenoten aanschuiven en de rest opeten.  Dat is een onwennig gevoel, maar het hoort erbij, en ik respecteer dan wel hun wensen.

Slapen was ook nog zoiets … want geen bed te zien.  Ik zag in de hoek een grote stapel dekens liggen, de kleinsten namen eerst een dekentje en gingen elk afzonderlijk ergens in een hoekje op de grond slapen.  Uiteindelijk zijn zowel de gastvrouw, de gastheer en de gast ook dezelfde weg gegaan en een plekje gezocht om ons deken neer te leggen.

Sober, maar toch wel een unieke ervaring, dat zijn voor mij toch wel de mooiste herinneringen van wat ik het "echte reizen" noem.

De Vliegher Guido

Een verrassende ervaring ... een blijvende herinnering.

Ik tussen de kindjes in Jaipur...