SLOWAKIJE ... teveel geld gewisseld voor één dag

Het land was nog niet gesplitst en noemde toen nog Tsjecho-Slowakije. Tijdens mijn fietsreis door Hongarije heb ik een dagje de grens overgestoken naar wat nu het huidige Slowakije is.

Aan de grens kon ik per fiets een lange rij wachtende auto’s voorbijrijden, meer nog, zij werden allemaal onderworpen aan een grondige controle, per fiets duurt het alles samen slechts 5 minuten en ik was de grens over.  Met mijn Hongaarse Forint kon ik daar echter niets aanvangen, dus heb ik 10 dollar gewisseld om een dagje te fietsen naar en rond Bratislava en dan terug naar Hongarije om er te overnachten (ik kreeg twee biljetten van 100, nog een paar kleinere biljetten en een handvol munten).

Na een paar uurtjes fietsen had ik zin in een terrasje en een drankje.  Een frisdrank van de dorst en een tweede om de volgende dorst te voorkomen.  Ik vroeg mijn rekening, met tekens en gebaren, want niemand verstond een andere taal dan Slowaaks.  Ik begreep er niets van, gaf gewoon mijn briefje van 100 Kronen en zou wel zien wat er van overbleef.  De kelner keek toen heel verrast naar mij, toen hij terug kwam met het wisselgeld begreep ik wel waarom, hij gaf me 94 Kronen.

’s Middags vond ik in het centrum van Bratislava een op en top lokaal restaurantje, maar onmiddellijk had ik door dat daar nooit toeristen langs kwamen.  Engels of Duits sprak of begreep men niet, de menukaart was enkel in het Slowaaks opgesteld, dus dat was even zoeken om een redelijk middagmaal te bestellen.

Gelukkig stonden de gerechten zowat in groepjes verdeeld op de kaart, dus dacht ik om van elk groepje iets te bestellen, duur was het niet.  Mijn uitgebreid menu zou dan kunnen zijn: een voorgerecht, soep, hoofdgerecht en nagerecht.  Met nog enkele frisdrankjes erbij kwam ik aan een totaal van 74 Kronen).

Het menu was zeer lekker, heel veel, en zelfs bijna juist: maar ik had geen voorgerecht, wel soep, een hoofdgerecht en 2 nagerechten.

Ik had toen al begrepen dat het moeilijk zou zijn om al mijn geld op te doen, maar terug omwisselen was geen optie, men gaf er slechts een tiende van de waarde voor.  In de namiddag fiets ik door een dorpje met een groot reclamebord voor “Italiaanse gelato”.  Stop, het aanbod bekeken en de grootst mogelijke coupe besteld, met nog wat fruit, nootjes en chocoladeschilfers er bovenop.  Bij de afrekening schreef de man 12 op een papiertje, mijn Kronen zag ik maar niet minderen.

Toen ik dan terug Hongarije wou binnen fietsen had ik er dus nog heel wat over.  Even rondwandelen en ik vond daar een soort taxfree shop.  Dat was het, daar kon ik de rest van mijn geld wel opmaken.  3 flessen “Tokaji Aszú 5 Puttonyos” heb ik nog kunnen meedoen, gelukkig was dit bijna het einde van mijn reis en kon ik die onderaan in de bagage steken om naar huis mee te nemen.  Daar heb ik achteraf gezien geen spijt van gehad, want de Tokaji wordt daar ook wel de wijn der koningen en de koning der wijnen genoemd, een typisch Hongaarse wijn, mierzoet van het type “pourriture noble”, maar gekoeld fantastisch lekker.

12 jaar na deze reis heb ik mijn laatste flesje geopend en herbeleefde nog eens het hele verhaal.

De Vliegher Guido

Een verrassende ervaring ... een blijvende herinnering.

10 dollar gewisseld ...