SPANJE ... avondje in een chique wielerhotel ...

Ja, zoals ik rondtrek met de fiets, slaap ik zelden tweemaal op dezelfde plaats.  Dus de volgende dag op weg naar El Bosque, maar eerst een vrij zwaar parcours af te leggen door het prachtige natuurpark Grazalema en via enkele Pueblos Blancos (met namen als Montjaque, Grazalema, Benamehoma).  El Bosque, al veel groter dan het dorpje van gisteren, dus een kamer vinden kon daar geen probleem zijn.  Dat was het ook niet, want toen ik naar een hotelletje vroeg verwees men me onmiddellijk naar een zaak waar jaarlijks een wielerploeg overnacht tijdens de Vuelta.

Mooi om zoiets mee te maken, toen ik vroeg waar ik mijn fiets veilig kon achterlaten kreeg ik de sleutel van een lokaal achteraan.  Ruimte genoeg, want het was een volledige werkplaats waar de fietsen van de renners op punt gezet werden na de rit.  Het was een modern complex, met gezellig restaurant, een mooie bar, en alles wat je nodig had werd digitaal geregistreerd en via computer verwerkt.

Zoals meestal bij mijn overnachtingen in een dorp, neem ik graag het avondmaal in de zaak waar ik verblijf.  Ik kreeg een tafeltje toegewezen in het restaurant en kwam naast een Catalaans koppel te zitten.  Toen de kelner in de buurt kwam, wou ik een aperitiefje bestellen, maar dat ging niet, ik was nog niet aan de beurt.  Je zal nog wat geduld moeten hebben zegden mijn buren, wij wachten al twintig minuten om ons aperitief te bestellen en hij loopt ons ook nog steeds voorbij als we iets vragen.  Tijd genoeg dus om de boel gade te slaan, en het werd me duidelijk waarom alles zo lang duurde.  Gezien alles elektronisch verwerkt werd hadden ze een draadloos ‘bakje’ voor het opnemen van de bestelling van de klanten in het restaurant.  Er was slechts één registratiesysteem  beschikbaar, dus diende alles opgenomen te worden door die ene persoon, terwijl de anderen die voor de bediening instonden niets konden doen.

Ik had een beetje geluk, want toen de Catalaanse buren bediend werden, mocht ik ook al mijn bestelling doorgeven.  Een ensalata de la casa als voorgerecht, en mits ik goede ervaring had met de Spaanse entrecote, heb ik me hier het grootste formaat besteld met nog een passend flesje Spaanse wijn en verse ananas als dessert, aan een aperitiefje had ik al lang geen behoefte meer.  Na de maaltijd vroeg ik me nog een plaatselijk digestiefje, maar nee dat ging hier niet, ik moest dat in de bar gaan drinken, kwestie van haar elektronisch systeem te ontlasten.  Betalen moest ik ook al niet, dat kon ik het beste morgen bij mijn vertrek regelen, want alles zou automatisch uit hun informaticasysteem rollen.

In de bar hadden ze ook weer zo’n gelijkaardig toestel om de bestelling op te nemen, dus de organisatie zag er wel goed uit.  Betalen hoefde hier ook niet, het was geregistreerd en kwam morgen wel op de factuur als ik mijn digitale kamersleutel binnengaf.
Na een uitgebreid ontbijtbuffet was het tijd om mijn bagage en fiets klaar te maken voor de volgende rit naar Montellano.  Nog even langs de balie om mijn rekening te vereffenen, een druk op de knop van de computer en dat zal vlug gaan dacht ik.  Maar het was hier al een even grote voorstelling als gisteren in het restaurant, meer dan 15 minuten duurde het alvorens de rekening uit de printer kwam. 

Overnachting, mijn ontbijt, drank aan de bar, …, fietsstalling gratis, maar geen avondmaal terug te vinden op de rekening.  Het maakte mijn eindtotaal wel heel laag voor wat ik daar allemaal gekregen had, en zo ben ik bij wat mijn duurste overnachting zou worden, er nog goedkoop vanaf gekomen.  Want als zij er al niet in slagen om alles juist te verwerken met hun chique gedoe, dan heb ik het ook niet gezien.

De Vliegher Guido

Een verrassende ervaring ... een blijvende herinnering.

Chique ...