MEXICO ... met 4 liter bier fiets je gemakkelijk 7 kilometer ...

Vandaag heb ik een mooie, maar vrije onbekende fietsroute voor de boeg, en ik weet zelfs niet als er op mijn geplande eindbestemming 'El Camaròn' een hotelletje of andere overnachtingsmogelijkheid zal zijn.
Mijn lichaam is ondertussen al een beetje aangepast aan de warmte, maar als je in bijna open ruimte een dagje in de zon fietst heb je toch meer vocht nodig dan je denkt.

Hierdoor had ik op het einde van de fietsrit behoefte aan wat extra drank en ook wat energie na een paar flinke hellingen.  En ja hoor, aan de rand van de onherbergzame bergstreek op "ik hoop korte afstand van het dorpje" is een bar "Superior", ééntje zoals er vele zijn in Mexico, ... of toch niet ?

Mijn fiets gestald bij deze van de andere gasten, en dan met vaste tred naar de toog gestapt om er een frisdrank te bestellen. 
Eerst een glas "aqua" water dus en dan een "refresco con sugar" cola of een andere frisdrank.

Oei, ze hebben hier geen water, oei-oei en ook geen cola, oei-e-oei maar ook geen andere frisdrank.  Ik had het dan al door, bier was hier het enige dat men verkocht.  Bier per fles, met een inhoud even groot als belachelijk: Cerveza Superior 940 ml.  Er was gewoon geen andere keuze.

Men heeft me verzekerd dat er in het dorp, volgens de barman nog 7 km verder, een gezellig hotel is waar ik kan overnachten.  Om zeker te zijn heb ik gevraagd om mij een kamer te reserveren, wat binnen de 5 minuten in orde was, de eigenaar was zelfs verwittigd dat ik per fiets zou komen, want dat bleek hier niet zo alledaags te zijn.

Ik kon het dus wel riskeren om een biertje te drinken (alhoewel dit volledig tegen mijn principe is, maar nood breekt wet dacht ik dan) en met mijn eerste fles in de hand werd ik al uitgenodigd om mee aan tafel te zitten.  Daar begreep ik al vlug hun manier van drinken: een flesje bestellen, verdelen over alle glazen van de gasten aan de tafel zodat iedereen het biertje fris kan drinken.  Dan nog eentje bestellen en hetzelfde ritueel.

Dat was een sfeer zoals men nog zelden tegenkomt, ik heb mee genoten van hun manier van doen.  Men liet alle lege flessen gewoon op tafel staan, nog niemand had iets betaald.  Na zowat 4 liter te hebben meegedronken vroeg ik mijn rekening.  Kort maar goed ... niets te betalen ... een lokale zakenman nam alles voor zijn rekening.

Misschien was het daarna wel best dat de weg naar het dorp minder heuvelachtig was dan wat eraan vooraf ging.  Men had me een heel gedetailleerde wegbeschrijving gegeven naar "Hotel Santa Elena".  Ik werd er door de lokale jeugd reeds opgewacht en door de eigenaar met open armen ontvangen.

De Vliegher Guido

Een verrassende ervaring ... een blijvende herinnering.

Dorst lessen met bier ...