THAILAND ... slaatje eten samen met de kinderen ...

Fietsen in het binnenland van Thailand, zowat op de boerenbuiten, het is een heel aparte ervaring.  Af en toe nog onverharde wegen, en wegwijzers zijn er al helemaal niet meer.  Of toch, op een ietwat groter kruispunt, kan ik drie richtingen kiezen, daar stond een geroest bord met drie namen erop.  Ik probeerde heel gedetailleerd te kijken en teken per teken te vergelijken met de namen op mijn kaart, maar niets was hetzelfde, dus mijn reserveplan inschakelen, met mijn uurwerk en de stand van de zon zou ik wel de juiste richting vinden.

Het was ergens tussen Wang Muang en Pak Chong, maar namen van de dorpjes kan ik helemaal niet geven, ik heb die ook nooit gekend, want er bestaat geen Engelse vertaling voor.  Toen ik dan uiteindelijk de weg kon vragen aan een toevallige voorbijganger, wist ik al vlug welke kant te kiezen, maar besefte ik wel goed, de stad die ik vroeg was beslist niet haalbaar met de fiets, dat was nog meer dan 40 kilometer ver.  Aan zijn gelaatsuitdrukking te zien was die nog nooit in zijn leven zover geweest, en ik vrees dat die naar de stad zelfs niet zou durven gaan. 

Toen begon een mooi verhaal, want ondertussen was mijn water bijna op, dus de eerste kans die ik kreeg zou ik dat moeten aanvullen.  Slechts enkele kilometer, want in zo'n land zijn er weinig kilometers waar geen mensen wonen, en ik kwam in een piepklein gehuchtje.  Hier zaten veel mensen buiten, even zwaaien, goedendag roepen, en het was zover, ik moest al stoppen.  Nog nooit hadden deze mensen een blanke van dichtbij gezien.  Natuurlijk mochten ze wel eens aan mijn huid voelen om te zien als dit geen droom was.
Toen ik water vroeg was het hek van de dam, want met water alleen zou ik daar niet vertrekken, ik werd er bijna verplicht om het middagmaal mee te eten.  Wat op zich geen probleem is voor mij natuurlijk, want dat is pas wat ik zoek en apprecieer op mijn fietsreizen.  Ik zag er de hele familie buiten aan een tafel zitten, iedereen, ook de kleinsten, waren een slaatje aan het eten.  Ik kreeg er heel vlug ook een bordje gemengde groene sla zoals de anderen, en het zag er lekker uit zoals ik de kindjes zag smullen 'van lekt mijn liptje'.  

Maar pas na mijn eerste hapje wist ik hoe pikant een simpel slaatje wel kan zijn.  De tranen sprongen gewoon uit mijn ogen, mijn tong was verbrand, zelfs in de tweede graad dacht ik, een uur lang was die helemaal gevoelloos.  Natuurlijk hadden die mensen dat onmiddellijk gezien, en de blussende oplossing stond al heel vlug voor me: een kop gekookte rijst, neutraliseert alles, probeerden ze me uit te leggen.  Toch kon ik het daarna niet laten om er nog verder van te eten, maar wel eerst even de chilipeper er een beetje afgeschud.  
Als hoofdgerecht kregen we dan allemaal, eigenaardig genoeg, iets heel zacht van smaak opgediend.  Rijst als hoofdbestanddeel, aangevuld met enkele soorten groenten uit de wok en bestrooid met vers gebakken garnalen.  Gelukkig had ik daar in Thailand ondertussen wel geleerd dat krokant gebakken garnalen en scampi bij de gewone burgers niet gepeld worden, maar in zijn geheel naar binnen gaan.

Met een paar liter fris water en deze onvergetelijke ervaring, zowel voor mij als voor dat gezin, kon ik dan mijn traject verder zetten.  De weg was er niet verhard, en toen ik er dan langzaam fietsend het dorpje verliet, kwam er al vlug een heel peloton kinderen met me meefietsen.  Tot enkele kilometer ver, want daar eindigt hun dorp, en verder fietsen was voor hen waarschijnlijk niet toegelaten, een onbekend gebied, het buitenland dachten ze.

De Vliegher Guido

Een verrassende ervaring ... een blijvende herinnering.

Wegwijzers, ja, ...