JAPAN ... Een ryokan in een klein stadje

Na mijn derde fietsdag had ik gepland om in de stad Tsuwano halt te houden en er te overnachten.  Ik was reeds kort na de middag hier aangekomen, en als eerste opdracht probeer ik altijd, om van die onzekerheid verlost te zijn, een plaatsje te vinden om de nacht door te brengen.  In Japan zijn er verschillende mogelijkheden, die ik trouwens tijdens deze reis allemaal uitgeprobeerd heb: een hostel, een business hotel, een ryokan, een cabine hotel (wat me in andere landen altijd goed lukt, lag hier moeilijker en is me zelfs voor het eerst in een land buiten Europa niet gelukt: gewoon bij mensen thuis overnachten, daarvoor spreken de Japanners te weinig Engels en ik geen Japans, ze zijn ook zeer gesloten rond hun privéleven en daarboven ook meestal te klein behuisd).

Ik stap een gezellig hotelletje, met een al even gezellig restaurantje, in het centrum van de stad binnen, vraag een kamer voor 1 overnachting, maar geen geluk, het hotel is volzet.  De vriendelijke mevrouw verwijst me door naar een ander hotel in de buurt, maar ook hier is geen plaats meer vrij.
Bij mijn derde poging spreekt men aan de receptie zeer duidelijke taal, het is een feestdag vandaag en dan zijn hier altijd alle hotels in de stad volgeboekt.  Je kan beter eens naar het "Tourist Office" op het plein tegenover het "Trainstation" gaan zien om je verder te helpen.

Het zijn wel vriendelijke en hulpvaardige mensen in de toeristische dienst, maar niemand sprak er Engels, ... behalve  twee woorden "Five minuts" en met de vijf vingers omhoog om nog duidelijker te zijn.  Alleen begreep ik niet wat ze bedoelde met haar "Five minuts", dus heb ik daar dan vijf minuten de (uitsluitend Japanse) toeristische folders ingekeken.  Na die 5 minuten stapte een mevrouw het toeristenbureau binnen ... en ze sprak perfect Engels ..., dus de puzzel "Five minuts" was opgelost, men had iemand opgebeld om me te helpen in een voor mij verstaanbare taal.

Als ik mijn verhaal deed, kon deze ook enkel beamen dat er in heel de stad geen enkele kamer meer vrij was voor vandaag, op een feestdag is dit hier altijd zo.  Maar een Japanner zou geen Japanner zijn als er niet verder gezocht wordt tot er een oplossing gevonden is, desnoods bellen ze nog wel meer kennissen en andere personen op om te komen helpen.

De Engels sprekende dame stelde dan voor om naar de stad Matsuda te gaan, het is een grote stad, slechts 40 km verder en daar kan je zeker nog wel een plaatsje vinden.  OK, maar ... ze wist nog niet dat ik me per fiets verplaatste ..., 40 km is niet zo ver, maar het is niet de richting die ik voor de volgende dag gepland heb, dat is dus wel 80 km heen en terug die er plots bij mijn fietsroute bijkomen.
Ik toonde de kaart met mijn geplande fietsroute en vroeg als er eventueel langs dit traject een mogelijkheid was om te overnachten.
Yes ... yes ... but ... waarschijnlijk wel zei ze aarzelend, daar in Nichihara is een ryokan (dit is een klein familiehotel, Japanse stijl), het is slechts 18 km vanaf hier en ligt op uw fietsroute, maar ... het is in een klein dorpje ... en niemand spreekt daar een woord Engels.

Dat het in een klein dorpje is, kwam me goed uit, zo kom ik dichter bij het lokale leven buiten de steden, en dat ze geen Engels spreken was ook wel te overbruggen, ik had voor het eerst tijdens mijn fietsreizen een vertaalboekje gekocht (Lonely Planet "Engels-Japans").  Ze  heeft dan de familie opgebeld, en daar was inderdaad nog een kamer beschikbaar, ... is wel vrij duur zei ze heel vriendelijk, maar zowel het avondmaal als het ontbijt zijn inbegrepen in de prijs.
Onmiddellijk boeken zei ik, want de prijs was aanvaardbaar en het avontuurlijke neem ik er graag bij, want alleen kom ik toch zelden zo dicht bij het Japanse doen en laten in het onbekende binnenland, ... zeg hen dat ik daar binnen een uur per fiets zal aankomen.

Men heeft me dan nog een plannetje afgedrukt en er in het Engels wat informatie bijgeschreven, zodat ik verder niet in de problemen zou komen, want het is niet zo eenvoudig om het te vinden als je geen Japans spreekt.
Het was zelfs nog een heel mooie fietsrit, met eerst nog 3 km over een stevige col, maar dan verder langs de rivier tot in het dorp, en tot zover heel gemakkelijk te vinden.
En toen ik via de brug over de rivier in de hoofdstraat aankwam, moest ik niet lang zoeken, want iemand van de uitbaters stond te zwaaien naar mij, een buitenlandse fietser was dan ook wel makkelijk te herkennen en komt hier ook niet elke dag, ik veronderstel dat ik de eerste was die hier overnachtte.  Het was goed dat ik haar kon volgen naar hun ryokan, want de ingang was een wegeltje van anderhalve meter breed tussen twee huizen, en nergens was er ook maar een aanduiding of een bord met de naam te zien.

Het was de meest typisch Japanse ervaring van mijn hele fietsreis (en de aanleiding om later ook nog een ryokan op te zoeken om te overnachten), want dat is slapen op een tatami (dus geen bed, maar een rieten mat), een heetwaterbad van 40°C om te ontspannen, ... ja gewoon alle Japanse tradities op een rijtje.  Met een zeer uitgebreid avondmaal (een tafel vol kleine bordjes met verschillende smaken: groenten, vis, vlees, rijst, soep, dessert en thee) en een al even uitgebreid ontbijt (maar dat vraagt voor ons westerlingen wel een aanpassing om 's morgens al soep en rijst te eten).

De Vliegher Guido

Een verrassende ervaring ... een blijvende herinnering.

Zelfs met dit plannetje, gekregen in "Tsuwano Tourist Office" ...